Yeni sanayi devrimi nasıl bir mesleki eğitim modeli istiyor?
Dün, sabah akşam inovasyon dedikodusu yapıyorduk. Bir ara, “Yahu, böyle yapmasak, artık inovasyon konuşmaktan inovasyon yapmaya geçsek” diyecek olduk. Bilmem hatırladınız mı, TEPAV’ın 2015 ortalarındaki tartışma notlarını? Şimdi, doğrusu ya, ortada somut bir değişiklik görüyorum. Artık kimse inovasyon üzerine konuşmuyor. O bir nevi ayıp oldu sanki. Artık aynı heyecanla Endüstri 4.0 üzerine konuşuyoruz. Sonuç? Dün inovasyon dedikodusu yapıyorduk, şimdilerde ise Endüstri 4.0 dedikodusu yapıyoruz. Türkiye’de değişen bir şey olmuyor.
Neden? Bugünlerde geldiğim “ortak vizyon olmayınca, gide gide ancak arpa boyu gidiliyor” noktasını geçen hafta açmaya başlamıştım. Oradan devam edip hadiseyi somutlamaya çalışayım bugün. Endüstri 4.0 nasıl bir mesleki eğitim 4.0 gerektiriyor? Hiç düşündünüz mü? Bizim mesleki eğitim sistemimiz, bu açıdan bakıldığında, yalnızca Endüstri 4.0’ın değil, bir bütün olarak, yeni sanayi devriminin neresinde bulunuyor? İdarelerimiz neden üzerine düşeni yapmak yerine, öyle kenarda bekleyip arada dedikoduya katılmakla yetiniyor? Ortada neden sonuç odaklı bir çalışma bulunmuyor? Var olan çalışmalar neden garip bir milli bir şey yapma telaşı içine girip, esası, teknolojiyi millileştirmeyi unutuyorlar? Hepsini cevaplayamam ama bugün bir yerden başlayayım.
