Ribauntumuz güçlü ama patinaj yapıyoruz...

Bakış...

BÜSİAD'ın yayın organı...

Yani Bursa Sanayicileri ve İşadamları

Derneği'nin...

İyi hazırlanmış, temiz baskılı bir dergi...

Sayfalarında ağırlıklı olarak, Bursa başta

olmak üzere, iş dünyasının sorunlarına yer

veriyor.

Çeşitli yazarların görüşlerine de...

Sağ olsunlar, benden de yazı istediler...

Çok önemsediğim bir konuyu Bakış için

kaleme aldım.

Kısmen de olsa sizinle paylaşmak istiyorum.

Yayın yönetmenliğini yaptığım gazete bir

ekonomi gazetesi...

Bunun bir gereği olarak, 29 Ekim günkü

sayımızda, Cumhuriyet'in 87 yılına

ekonomik gelişmeler açısından baktık*

Bu süreçte nüfus yaklaşık 5 kat artmış...

Milli gelir 1291 kat...

Üstelik dolar bazında...

Cumhuriyetin ilk yılı 1923'te milli gelir 565

milyon dolarmış...

Bu yıl 730 milyar dolar civarında

gerçekleşecek...

Kişi başına milli gelir de 222 kat arttı...

1923'te 45 dolar seviyesindeydi...

Bu yıl 10.043 dolar olacağı hesaplanıyor.

Uzatmayalım...

Türkiye büyüyor...

Bunda kuşku yok!

Peki ya dünya?

Diğer ülkelerle karşılaştırdığımızda

performansımız nasıl?

Dünya ekonomisinin büyüklüğü 1980'de

10.9 trilyon dolardı...

Bugün 69.9...

Görünen o ki, “herkes” büyüdü...

Ancak, farklı hızlarda...

Topun yere çarpıp zıplaması gibi,

ekonominin de krize girdikten sonra tekrar

yükselişe geçmesi de “ribaunt” olarak

adlandırılıyor.

Ulusal basketbol takımımızın final oynama

başarısını gösterdiği FIBA 2010 Dünya

Basketbol Şampiyonası sırasında

kulaklarımızda iyice yer etti.

Milli takım gibi Türkiye iş dünyasının ribaunt

yeteneği yüksek.

Girişimcilerimiz bir kriz döneminden sonra

kendilerini çok çabuk toparlayabiliyor.

Veriler de öyle söylüyor...

İşte Türkiye, bir krizden daha hızla çıkıyor.

Yılın ilk iki çeyreğinde de çift haneli

büyümeyi başardı.

2010 yarı yıl skoru yüzde 11...

Üretim düzeyi kriz öncesini yakaladı.

Dünya üzerinde, bir önceki yıl hızla

daralmasına rağmen üretim düzeyini kriz

öncesi düzeye çıkaran bir başka ülke yok.

Gelelim, “patinaj” meselesine...

Hani, kaygan ya da yumuşak bir yolda

otomobilimizin tekerlerleri döner ama

ilerleyemeyiz...

Uzun vadeli bakınca Türkiye ekonomisinin

pozisyonu aşağı yukarı bu...

Kısa vadede krizlerden, sıkıntılardan

kurtulmada becerikliyiz.

Çabuk toparlanıyoruz.

Ancak uzun vadede yerimizde sayıyoruz.

Hani derler ya, dere tepe düz gittik, arkamıza

bir de dönüp baktık ki, bir arpa boyu yol

gitmişiz...

İşte Türkiye ekonomisinin durumu aynen

böyle...

“Haydi canım, o kadar da değil” dediğinizi

duyar gibiyim.

Size hak veriyorum...

Bana da böyle birşey söylenseydi tepkim

farklı olmazdı.

Ben de; Türkiye'nin herşeye rağmen hızla

büyüdüğünü, dahası yarışta öne çıktığını

düşünüyordum.

Ta ki, aşağıda sizinle paylaşacağım verileri

görene kadar.

Veriler, Pensilvanya Üniversitesi'nden...

Büyüme çalışmalarında çok kullanılan

meşhur tablolardan alınma...

Dünya literatüründe “Penn World Tables”

diye geçiyor.

Yazın internette hemen karşınıza çıkıveriyor.

Herkese de açık...

Tablolarda ülkelerin ABD ile kıyaslaması var.

Kişi başına gelir düzeyi olarak...

Yakından bakalım:

1950'de bir Amerikalı'nın 100 dolar geliri

varsa, bir Türk'ün 13.4 dolar geliri vardı.

1960'a geldiğimizde bu gelir 17'ye çıkmıştı.

Gelişme umut vericiydi ama yine de

aramızda ciddi bir uçurum vardı...

O yıllarda, bir Amerikalı 100 gelir elde

ediyorsa, bir İngiliz‘in geliri 65'ti.

Bir İrlandalı'nın 40.1...

Kişi başına gelir ABD'linin 100 birimine

karşılık İspanyol için 38.9 idi.

Yunanlı için 38.2...

Japon için 37.2...

Malezyalı için 15.7

Bir Güney Koreli için ise sadece 10.9'du.

Hele hele bir Çinli'nin geliri...

Bir Amerikalı'nınkinin yalnızca 3.2'si

düzeyindeydi.

1960 yılından size aktardığım bu tablo 40 yıl

sonra ne hale büründü?

Doğrusu bir hayli değişti...

2000 yılına geldiğimizde Amerikalı 100 iken,

İrlandalı da 95 oldu.

Neredeyse Amerikalı'yı yakaladı.

İngiliz de kişi başına gelirini artırdı.

65'ten 75'e yükseltti...

Japon 37'den 70'e...

Yunanlı 38'den 51'e...

Malezyalı 15'ten 41'e...

Güney Koreli 10'dan 48'e.

Ya Türk?

17'den 16.3'e...

Durum bugün de farklı değil...

Tablolardaki son veriler 2007'den...

Yani krizin hemen öncesi...

Türkiye'nin rakamı 17.8'e yükselmiş...

Bir kıpırdanma var ama...

Çin'in kıpırdanması ile karşılaştırınca...

Deyim yerindeyse; devede kulak!

Çinli'nin rakamını hatırlıyor musunuz?

1960'da sadece 3.2'ydi.

2000'de biz 16 civarındayken o 10

civarındaydı.

2007'de Amerikalı'nın kişi başına geliri 100

iken bizimki 17.8...

Çinli ise 19.8...

Çinli'nin Amerikalı karşısındaki gelir düzeyi

47 yılda yüzde 528 artmış...**

Sadece Çinli mi?

Koreli yüzde 402...

Japon yüzde 248...

İspanyol yüzde 172...

Malezyalı yüzde 165...

İtalyan yüzde 80...

Yunanlı yüzde 70...

Türk ise 1950'den bu yana bir Amerikalı

karşısında gelirini yüzde 32.8 artırmış...

1960'tan bu yana olanı hiç hesaplamadık...

Borçlu çıkmayalım diye...

Sonuç:

Türkiye ekonomisi krizlerden sonra

çabuk toparlanıyor...

Ancak ileriye gitmekte zorlanıyor.

Neden belli:

Hükümetlerimiz değişimi yönetmekte

başarısız kalıyor...

Değişimi yönetmek için gerekli stratejileri

oluşturamıyor...

Sanayiye, üretime yön verecek öncelikleri

belirleyemiyor...

O iktidar, bu iktidar meselesi değil...

Yapılan bütün hamlelere rağmen

önümüzdeki görev hala aynı...

Dünyanın üst ligine yetişmek için Türkiye'nin

temel ihtiyacı büyüme...

Hızlı büyüme...

Durum ümitsiz mi?

Hiç de değil...

Yapılan hesaplamalara göre*** Türkiye

yılda 7 civarında bir büyüme temposunu

yakalayabilir, Avrupa da son 10 yıldaki

büyüme oranını korursa, en geç 15 yıl sonra

AB'deki kişi başına gelir ortalamasına

ulaşacağız.

Yılda ortalama yüzde 8 büyümemiz halinde

ise bu süre 2022 yılına kadar inebilecek...

Yani Cumhuriyet'in 100'üncü yılına

girmeden Türkiye Batı'yı yakalayacak...

Bir atılımın tam zamanı...

Yetişilmesi gereken hedef belli...

Eksik olan yol haritası...

10-12 sene hızlı büyümeyi sürekli kılacak bir

yol haritasına ihtiyaç var...

Tabii, iyi haritacılara da...

. DÜNYA Gazetesi'nden Naki BAKIR

arkadaşımızın hesaplamaları

.. DÜNYA Gazetesi Genel Yayın Yönetmen

Yardımcısı Talip AKTAŞ'ın hesaplamaları

... Senaryodaki veriler, Faruk TÜRKOĞLU'nun

2010/43 sayılı Para Dergisi'ndeki çalışmasından

Medya kendini inkar etme noktasında...

Geçen pazar günü hangi gazeteyi okudunuz bilmiyorum...

Ama ya üniversitelilere polisin coplu-gazlı müdahalesinin Türkiye'nin en önemli gündem maddesi olduğunu düşündünüz.

Ya da bunun hiç de o kadar önemsenecek bir şey olmadığını...

Çünkü gazetelerimizin yarısı bu olayı manşetine taşıdı...

Diğer yarısı ise birinci sayfadan hiç görmedi...

Sadece iç sayfalarında küçük haberler yapmakla yetindi.

Aynı olaya bu kadar farklı bakış doğal değil...

İlk mi derseniz... Hayır!

Babıali'de geçmiş örnekleri vardır...

Ayrıca kimi gazeteler bazı haberleri önemser...

Başka gazeteler başka haberleri...

Kimi bir haberi küçük görür...

Kimi manşetine taşır...

Bir dereceye kadar bir olayı farklı değerlendirmek makul görülebilir. Ancak haberi okurdan saklamak anlaşılır gibi değil.

Daha doğrusu anlaşılıyor da... Doğru değil...

Medya kendini inkar etme noktasında...

Oysa en iyi medyanın kendisinin bilmesi gerekir...

Siz ne yaparsanız yapın haber kendini duyuracak bir yol bulur.

İsteseniz de istemeseniz de...

Eskiden hiçbir gazete basmazsa...

‘Fısıltı gazetesi' basardı...

Şimdi fısıltı filan bekleyen yok...

‘Anında görüntü' var...

Hele ki internet devrinde...

Son örnek gözümüzün önünde...

Küçücük bir internet sitesinin dünya çapında yarattığı etkiyi hep beraber izliyoruz.

Julian Assange ve “yoldaşları” Wikileaks sitesinden “en gizli” olduğu düşünülen

belgeleri birer birer uçuruyorlar...

Her biri bir güdümlü füzeden kat be kat ses getiren belgeleri...

Şeffaflık yanlılarının da desteğini alıyorlar...

Wikileaks'i başlı başına ele almalı...

Site değil tek başına kastettiğim...

Yayımladığı belgeler ya da dünyada “diplomasinin” nasıl çalıştığı da...

Onlar da önemli tabii...

Ama zaten etrafta uçuşuyorlar...

Zaten iyot gibi açıkta kaldılar...

Kastettiğim, olgunun bizzat kendisi...

Etkileri...

Yol açacağı dönüşüm...

Dünyanın yeni şekillenişinde...

Ve tabii medyada...

Şimdi düşünme zamanı...

Serinkanlı biçimde...

Heyecana kapılmaktan çok...

Anlamaya çalışarak...

Siz de benim gibi önemsiyorsanız, düşüncelerinizi, tespitlerinizi yazın, gönderin...

Önümüzdeki haftalarda birlikte değerlendirelim...

Değişime birlikte hazırlanalım...

Hani nasıl derler:

Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak!