Mehmet Başman için…

Ne zaman Ankara’ya gitsem, Kavaklıdere’de Kuğulu Park’ta soluklanmaya çalışırım. Bir vahadır benim için. Adı gibi zamanında oraları kavaklıkmış, bir de dere akarmış. Semt ismini onlardan almış. Kuğulu Park’ı sevmemin bir nedeni de Kavaklıdere Şarapları'nın sahibi Cenap And'ın 1955'de yaptırdığı Sevda ve Cenap And Evi’nin orada olmasıdır. Rüstik mimarisiyle bir İsviçre kır evini andıran And’ların bahçesi, yemyeşil ağaçları, rengârenk çiçekleri ile beni kendine çağırır.

Eğer müsaitse, tanımaktan onur duyduğum Sevda-Cenap And Müzik Vakfı Başkanı Mehmet Başman’ı ziyaret ederim orada. Sonra, evin hemen birkaç adım ötesindeki Tunalı Hilmi Caddesi üzerinde bulunan vakıf merkezine geçerim.

Hani geçen hafta yazmıştım ya seneler senelerdir izlediğim kimi etkinlikler vardır, diye. İşte onlardan birisi de Uluslararası Ankara Müzik Festivali’dir. Ankara seyahatlerimin nedenlerinden de birisidir ve yukarıda anlattığım “ritüel”, işte bu etkinlik nedeniyle başlamıştır.

20 küsur sene sonra, pazartesi günü itibariyle o ritüel bitti! Bir daha asla yaşanmayacak!

“Kavaklıdere Şarapları Yönetim Kurulu Başkanı ve Sevda Cenap And Müzik Vakfı Başkanı Mehmet Akman Başman, 22 Ağustos Pazartesi günü sabahın erken saatlerinde vefat etmiştir. Hayatı boyunca mütevazı bir hayat süren Mehmet A. Başman, kendi isteği doğrultusunda sadece aile bireylerinin bulunduğu sade bir törenle, aynı gün Cebeci Asri Mezarlığı’na And Ocağı kabristanında defnedilmiştir.

Mehmet A. Başman, Cenap And ve ablası Ayşe Cevza And tarafından ona emanet edilen tüm değerlere sahip çıkmış ve geliştirmiştir. Türk şarapçılık sektörünü ileriye taşımış ve geleceğine inandırmıştır. Bunun yanı sıra Ankara’nın kültür ve sanat faaliyetlerini geliştirerek sürdürmüştür. Oğulları Ali Necati Başman ve Murat Avni Başman’ın ve son yıllarda torunlarının da desteği ile yaşamının son anına kadar çalışmış ve üretmeye devam etmiştir.

Ankara’nın sosyal hayatında, dürüstlüğü, çalışkanlığı, samimiyeti esas etken olarak, sevilen ve sayılan, özellikle şarapçılık sektöründe ve sanat ve kültür alanındaki çalışmaları ile takdir edilen Başman’ın vefatından bir gün sonra, Kavaklıdere Şarapları’nın Akyurt tesislerinde tüm şirketler ve vakıf personelinin katıldığı bir tören düzenlemiştir. Törende konuşan Ali Necati Başman ve Murat Avni Başman, böyle bir babanın evlatları olmaktan gurur duyduklarını, onun tüm yaşamı boyunca çalışarak elde ettiği değerlere hep birlikte onun istediği şekilde sahip çıkıp ilerleteceklerini, onu hiçbir zaman unutmayacaklarını ve çok özleyeceklerini söylemişlerdir.

1948 Galatasaray Lisesi, 1953 İstanbul Teknik Üniversitesi, 1956 Ecole Nationale Supérieure du Petrol mezunu Makine Yüksek Mühendisi Mehmet A. Başman’ın vefatı kendi isteği ile defin işlemlerinin tamamlanmasından sonra tanıyanlarına duyurulmuştur.”

Başman ailesinin gönderdiği yüreğimi cızlatan e-postayı okuyunca anılar, anılar hücum etti, tozlu sayfalara sığındım. Bakın ne demişti bana bu sene 33. yaşını kutlayan festivalin 24. yılında:

“Yarınlara iyi bakmıyorum. Benim dostlarım da bugün festivale destek veriyorlarsa Mehmet Bey’in hatırı kırılmasın diye 10 bin lira, 15 bin lira veriyorlar. Böyle olmaz, böyle festival yürümez. Ben de Mehmet Bey olarak ‘e gelsin’ diyorum, ama ağrıma gidiyor. Bu böyle sürmez. Ankara, bütün sanat kültür faaliyetlerinin başıdır… Fidelerin dikildiği yerdir. Onlar başka yerlerde çiçek açıyor olabilirler, bu da güzel bir şey. Ancak, bugün Ankara’da konuşulacak nitelikte bir opera binası, bir konser salonu yapılırsa daha farklı gelişebilir her şey.”

Ve kavga etmeyi hiçbir zaman sevmeyen Mehmet Başman, “Zamana bırakıyorum, anlayışa bırakıyorum.” diye bitirmişti sözlerini. 

Nasıldı Behçet Necatigil’in dizeleri:

“Adı, soyadı/Açılır parantez/Doğduğu yıl, çizgi, öldüğü yıl, bitti/Kapanır, parantez.”

Mehmet Bey’in parantezinin onu sevenlerce kapatılmayacağına inanıyorum. Çünkü o, bir aydın olarak ülkesine, yaşadığı kente bir şeyler katabilmek için çok didindi, bunu vicdani bir görev olarak gördü. Yaptıklarını unutmak mümkün değil.