Her şey geçici

Bir şehrin çok değerli bir ailesi, baba, oğul ve torun. 

Bir trafik kazasında oğul ve torunu kaybettik. Dokuz ay sonra da babayı kaybettik. Bütün bir aile yok oldu.

Bir kez daha gördük ki her şey geçici idi.  Hiçbir şeyi götürmediler. Burada bıraktıklarıen güzel şey de, iyi anılmak oldu. Bu yazı onları tekrar hatırlattı. Onlar güzel insanlardı, artık yoklar, ama anılıyorlar. Hatırlanıyorlar. Önemli olan bu değil mi?

Bu dünyada en büyük zenginlik, iyi anılmak.

Bir insan başka ne isteyebilir?

Ancak çoğumuzu hırs, ihtiras kaplamış; bir alamete doğru sürükleniyoruz.

Nereye koşuyorsun be adam? Oturacağın bir evin, bir araban, kendini geçindirecek paran var mı?  Yeter.

Gitmediği yerlerde yazlıklar alanlar, (birçok yazlığın ışıkları yanmıyor) aynı şehirde, biri şehir içinde biri de deniz kenarında evi olanlar.  Yüzlerce dönüm arazi kapatanlar. Daha yüzlerce, binlercesi. Hepsi hırs içinde. Sahip olma hırsı. Gösteriş hırsı. Bunun için hırsızlık yapanlar bile var.

Arkadaşlar, hepsi boş!

Tabii ki çalışacaksınız. Hem de çok çalışacaksınız. Gece gündüz çalışacaksınız. Başarılı olmak için.  Kırmadan dökmeden, sakin sakin ve en önemlisi, arkanızda da onurlu, güzel bir isim bırakmak için. Sizden sonrakilerin faydalanacağı eserler bırakmak için. Bu bir züğürt tesellisi demeyiniz. Ölecek olduğunuz gerçeğini unutmayınız.

Mustafa Koç’u kaybettik. Ve arkasından bütün ulus üzüldü. Böyle olabiliyor musunuz? İşte gaye bu.

Sabahattin Ali’yi öldürdüler. Unutuldu mu? Eserleri ile yaşıyor.

Nazım Hikmet’i kaybettik. Unutuldu mu? Eserleri ile yaşıyor.

Uğur Mumcu’yu havaya uçurdular. Unutuldu mu? Eserleri ile yaşıyor.

Böyle olabiliyor musunuz?