“Doğru eğitim/destek” ile; öğretmen “öğretmen”, liyakat “liyakat” olur…
Liyakat… Layık / yeterli / yetenekli/yaraşır olma anlamlarına geliyor…
***
Yani… Bir insanın “liyakat sahibi” olması için, bir alanda 20-30 sene çalışması yetmiyor…
***
Örnek mi? 19 yıllık profesörün dersini alıyorduk, en iyi 5 okul arasında gösterilen Hacettepe’de…Öğretmemekle, eğitmemekle, sorularımızı ve sohbet girişimlerimizi yanıtsız bırakmamakla kalmıyor; her dönem 3-5 kişiyi geçirip, 100 kişiyi sınıfta bırakarak sadece dersten değil hayattan da soğutup, heyecan/yetenek törpülüyordu…
***
Bir ülke sürdürülebilir büyüme yani kalkınma ve sonucunda refah istiyorsa: Yetenek törpüleyen değil; Yetenekleri / becerileri görüp, geliştirebilecek öğretmenlere sahip olması gerekiyor…
***
Bu özelliklere sahip öğretmenleri yetiştirmek çok mu zor? Atamayla / mülakatla değil bilimsel eğitim ile öğretmen “öğretmen”, doktor “doktor”, liyakat “liyakat” oluyor…
***
Sonra mı? 60’lı, 70’li yıllar… Güney Kore’nin kalkınma dönemi… Öğretmenlik, en itibarlı meslek haline getirilmiş… En yüksek maaş ve sosyal imkânlar onlara verilmiş… Sonrası ortada…
VELHASIL
G. Kore hâlâ, devlet kaynaklarının büyük bölümünü “eğitimin niteliğine” harcıyor… Profesör / öğretmen / öğrenciye kutsal olarak bakıyor… Ve bakmakla kalmıyor, toplumdaki itibarını maddi / manevi artırıyor…
***
Öğretmenler ise mülakatla, geçimle, tayinle, başka işlerle değil; “Ülkemin geleceği gençler için daha fazla ne yapabilirim?” diye gecesini gündüzüne katıyor…