Atilla Karaosmanoğlu...
Atilla Karaosmanoğlu, içeride ve yurtdışında önemli görevlerde bulunmuş bir bilim adamı, iktisatçı idi.
Mülkiye’de öğretim üyesi iken 1960 yılında ilk planlama ekibinde sorumluluk aldı. İnönü’nün en güvendiği plancılardan biri oldu.
Daha sonra Dünya Bankası’nda başkan yardımcılığına kadar yükselen ilk Türk asıllı yönetici oldu. Erim Hükümeti’nde ekonomiyi tekrar şekillendirmeye soyundu ama, şartlar buna imkan vermedi.
Atilla Karaosmanoğlu ile ilgili ilgi çekecek bir anımı aktarmak istiyorum.
Devlet Planlama Teşkilatı’nda (DPT) uzman olarak çalışıyorum. O yıllar DPT’de az sayıda uzman var. Turgut Özal müsteşarımız. Ordumuz uygun gördü. Başbakanlık’tan Süleyman Bey’i “yolladılar”, Nihat Erim Bey’i “getirdiler.” 109’uncu topçu taburunda personel subaylığını yaptığım kumandanım Sadi Koçaş ile Mülkiye’den dostum Atilla Karaosmanoğlu başbakan yardımcısı oldu.
Bu önemli değişimler yaşanırken, Turgut Özal’ı arayıp soran yok. Turgut Özal huzursuz. Bir sabah gülerek planlamadaki odama geldi. “Beni ilk defa aradılar. Karaosmanoğlu aradı.Hükümet programı hazırlıklarına yardımcı olman için seni istiyor. Bu bir diyalog başlangıcıdır. Bana da bir görev düşerse yardıma hazırım. Bunu mutlaka söyle” dedi.
Masadan kalkmamak lazım
O yıllar DPT, Başbakanlık binasının bir bölümünü işgal ediyor. Koridorun sonundaki merdivenden inince Başbakanlık katına ulaşılıyor. Aşağıya indim. Karaosmanoğlu’nun odası ile tuvalet arasındaki odaya iki masa koydular. Birine ben oturdum. Öbürüne planlamadan arkadaşımız Meral Sezek oturdu. Hükümet programını hazırlıyoruz, idari konularla ilgili çalışmaları Atilla Sav topluyor. Karaosmanoğlu ekonomik ve sosyal politikaları belirlemek için hazırlık yapıyor. Sadi Koçaş kumandanım her işe karışıyor. Koşuşturuyor. Ben de yardımcı “kâtip” rolündeyim.
Programı derledik, toparladık. Program basılır hale geldi.
Önceden belirlenmiş konferansım vardı. Ürdün’e gidecektim. Karaosmanoğlu’ndan üç gün izin istedim. Gittim, geldim. Baktım ki benim masada Planlama’daki uzman arkadaşlarımızdan Hikmet Çetin oturuyor. Hikmet Çetin, Karaosmanoğlu’nun önce talebesi, sonra dostu. “Atilla Ağabey” diyerek, “yıllar öncesine uzanan hayranlığı” vardır.
Masa boşaldığında elden gidiyor
Oturacak masam olmadığına göre ortalarda dolanmanın gereği olmadığını gördüm. Atilla Karaosmanoğlu’na “Ben geldim. Bir ihtiyacınız olursa yukarıda odamda oturuyorum...Çağırırsanız gelirim” diyerek, Planlama’daki odama çıktım.
Benim aşağıda oturmayıp geri döndüğümü duyan Turgut Özal odama geldi. Merakla, “Neden aşağıda kalmadın? Neden geri döndün?” diyerek sorguya çekti. “Hükümet Programı hazırlandı. İşim bitti... İhtiyaç olursa herhalde gene çağırırlar” dedim. Durakladı. Klasik davranışı içinde parmağıyla gözlüğünü geriye itti. Pantolonunun aşağıya düşen ağını yukarıya çekti... “Güngör, ben senin durumuna şaştım kaldım” dedi. “Sen bizim adamımız değilsin. Biz seni onların adamı sanıyorduk. Onların adamı da değilmişsin. Pekiyi de kardeşim, sen kimin adamısın? Seni oraya neden çağırdılar?”
Bu hatırayı yazmak için Karaosmanoğlu’nu arayarak izin istedim. O da başından geçen benzer bir olayı anlattı. 1960’ların başında büyük önem verilen DPT’de tepe göreve getirilmişti. İnönü, Karaosmanoğlu’nu seviyor, görüşlerine değer veriyordu. İşte o günlerde Feyzi Lütfi Karaosmanoğlu (akrabası), Atilla Karaosmanoğlu’nu kolundan tutmuş.Yavaşça sormuş: “Seni oraya kim koydu evladım? Sen kimin adamısın?”
Atilla Karaosmanoğlu’na tanrıdan rahmet, çok sevdiği eşine ve oğluna başsağlığı dilerim.