AFAD, AHBAP ve diğerleri
Bu yazı gecikmiş bir yazıdır biliyorum. Daha sağduyulu yazabilmek için biraz zaman gerekiyordu. Depremden birkaç hafta sonra bir firmada toplantıdayız.
İçeriye yirmili yaşlarında genç bir kızımız girdi. Acil bir imza alması gerektiğini söyledi.
Yönetim Kurulu Başkanı büyük bir gururla takdim etti:“Kızımız deprem bölgesinden döndü. On gün orada dahil olduğu arama kurtarma ekibiyle birlikte çalıştı.” Hepimiz, hatırı sayılır bir hüzün karışmış olsa da yine de gözleri parıldayan kardeşimize döndük yönümüzü, büyük bir saygıyla…
“MAG Mahalle Arama Kurtarma Gönüllüleri” ekibine dahil olduğunu, depremden iki gün sonra ekip ve ekipmanları ile Kahramanmaraş’ta arama kurtarma faaliyetlerine katıldıklarını anlattı.
Her ekipte dört tim olduğunu günde altı saat çalıştıklarını, sonra görevi diğer timlere devrettiklerini, görevleri boyunca çadırlarda kaldıklarını büyük bir heyecan ve özgüven ile aktardı. Organize bir ekip, afet öncesi eğitimlerini almışlar.
Depremden iki gün sonra bölgeye ulaşmışlar. Yıkımlara, ölümlere, yeniden hayat bulmalara, kavuşmalara, vedalara tanıklık etmişler. Kızımıza, kızımızı yetiştiren ailesine, depremde varlarını yoklarını ortaya koyan bütün arama kurtarma ekiplerine sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.
Deprem sonrası AFAD dışı arama kurtarma ekipleri, özellikle AHBAP kimilerince eleştirildi, kimilerince de alkışlandı. Ahbap’ın kuruluşunda yönetim kurulu üyeliği de yapan eski bir meslektaşımı aradım. Nedir bu Ahbap? Siyasi bir oluşum mu?
Necidir bu gençler? “Çoğunluğu senin üzerinde çok durduğun Z kuşağı üyesi. Kuşkusuz aralarında benim gibi orta kuşak olanlara da rastlamak mümkün. Her türlü siyasi görüşten arkadaşlar var. Ancak siyasi kimliklerin bir önemi yok.
Heyecanlı, oldukça organize, ülkenin her tarafına yayılmış bir yardımlaşma dayanışma örgütü. Bir otoriteye bağlı olmaksızın, gönüllülük esasıyla, bir karşılık beklemeden çalışıyorlar. Bir şeyler üretebilme, katkı sağlayabilme duygularının peşindeler.” Aslında her dönemin bir Z kuşağı var. Rutini aşmaya çalışan gençler.
Istakoz misali, büyüyebilmek gelişebilmek adına kabuklarını kırma peşindeler. Unutmamak lazım, Kurtuluş Savaşını kazanan Cumhuriyeti kuran da o günün Z kuşağı. Ülke olarak heyecanlarını yeterince anlayamadığımız, onları pozitif olarak yönlendiremediğimiz için kaybettiğimiz kuşaklar da var.
Peki AFAD? Merkezi, böyle bir kuruluşun olması, olası bir afet için hazırlıklar yapması, afetlerde işin organizasyonunu üstlenmesi çok önemli. Olası bir İstanbul depremi için eylem planı oluşturulmalıdır. Bu plan ile il yöneticileri ve aileleri de olası bir depremden etkilenecekleri için deprem bölgesinden uzak yedek yöneticiler ve onları şehre ulaştıracak ulaşım araçları belirlenmelidir.
Depremde muhtemelen kaç bina yıkılacak, kaç bina kullanılamaz hale gelecek buna göre yeterli çadır ve konteyner ihtiyacı oluşturulmalı, ilk gün gerekli barınma, aş evi, tuvalet gibi ihtiyaçlar için malzemeler depremden zarar görmeyecek alanlarda stoklanmalıdır.
Geçici barınma alanlarının kurulacağı yerler belirlenmeli ve boş bırakılmalıdır. Bu alanlar olası tsunami etki alanlarının dışında olmalıdır. Arama kurtarma işlerinde özellikle asker ve madencilerden büyük fayda sağlandığı biliniyor.
Hangi askeri birliğin ve madenci ekibinin nasıl afet bölgesine intikal edeceği ve şehrin hangi noktalarında çalışacakları planlanmalıdır. Bütün bunlar AFAD gibi merkezi bir oluşumun varlığını gerektirir.
Ancak AFAD’ın varlığı diğer dernek ve örgütleri gereksiz kılmaz. Hatta iyi organize olmuş bir AFAD, bu örgütleri de organize edip, onlardan samimiyetle ve en üst seviyede yararlanmanın yollarını arar.
Yaşanan depremler kuşkusuz kaderdir, engellenemez. Ancak tedbir almak, organize olmak bilim ve akıl gerektirir. Çözüm ötekileştirmek, dışlamak, korkutmaya çalışmak değil, birliktelikleri artırmak, farklılıkları zenginlik olarak kabul etmektir.