"korku"yu yaşamaya başlayınca…

Doğuştan varolmayan, öğrenilen bir duygu korku. Sobanın sıcak olduğunu dokununca anlayan çocuk, artık ısıdan korkmaya başlar eli yanmasın diye… İnsan, korkularını ya deneyimleyerek ya da başkalarında gözlemleyerek öğrenir… Ve korkuyu öğrenince de… Sigmund Freud'un da arkadaşı olan 1881 doğumlu Stefan Zweig da kitabına "korku" ismini vermiş…

Konusu kısaca şöyle:

Sekiz yıllık evli olan iki çocuk annesi Irene, kocası ve çocuklarıyla yaşayan, güzel bir kadındır. Kendisini boşlukta hissettiği dönemde, bir piyanistle aşk yaşamaya başlar. Ne var ki bir gün, yaşadığı ilişki, piyanistin eski kız arkadaşı tarafından öğrenilir. Ve o kız arkadaş, Irene'i tehdit ederek ondan para koparmaya başlar. Kadına yakalanmamak için, bir süre sokağa dahi çıkmayan Irene, ilişkisini bitirmeye karar verir.

Irene, evinde de düzenini, dirliğini kaybetmiştir. Neşesiz ve tedirgin hali, kocasının da dikkatini çekecektir. Bir gün, bir akşam yemeği sırasında, Irene'e bir mektup gelir. Mektupta, aynı kadın yine kendisinden para istemektedir. Irene'in sinirleri iyice altüst olur. Kocasının şüpheli bakışları ve imalı soruları onu daha da zorlar… Halka halka büyüyen bir korku girdabına kapılır. Sahip olduklarını üstelik bir hiç uğruna kaybetmenin ezinci içinde kıvranırken, cezasını çekebileceği bir suçu kabullenmeye çoktan razıdır. Ve bu arada, âşığının bir kız arkadaşı olmadığını da öğrenince…

Korku insanı bir kez sarmaya görsün… Stefan Zweig'ın insanın duygu dünyasındaki kapanların çapraşıklığını tüm duruluğuyla ortaya seren novellası sonuna kadar soluk soluğa okunuyor.

KORKU, Stefan Zweig, Türkçesi: Gülperi Sert, Kırmızı Kedi Yayınları, 104 s.