Her yerde olduğu gibi, TBMM kulislerinde de suratlar asık...
Karşılaştığım 40 senelik siyasetçiye, tansiyonu sordum...
Her zamanki gibi rahattı, yanıtladı,
“Tansiyondur bu, iner, çıkar!
Merak etme, ‘tansiyon’ insanı dikkate zorlar...
Disipline eder...”
Devam ettim...
Yabancı yatırımcı, “Çıksam mı, girsem mi?” diye sorguluyor...
Yerli yatırımcı, “Beklesem mi, kapatsam mı, devam mı etsem?” diye sorguluyor...
Çalışan, “İşimi devam ettirebilecek miyim? Ev, araba aldım parasını ödeyebilecek miyim?” diye sorguluyor...
Bürokrat, “Karar alsam mı, almasam mı?” diye sorguluyor...
Yabancı turist, “Bu ortamda Türkiye’ye gidilir mi?” diye sorguluyor...”
Gülümsedi,
“Sorgulamak, sorgulamamaktan iyidir.
İnsanı kendine getirir.
Unutma! En kötü dönemlerde, sonun iyi olacağını düşünüp karar/risk alabilenler bugünün başarılılarıdır.”
O da sordu:
Medyada çıkan, “Devlet bitti...”, “Görevden almalar güvenlik endişesi doğurdu...”, “Güvenlik tehlikede...” gibi manşetlere ne diyorsun?”
Yanıtladım;
“Bugün görevden alınanlar, dün görevden alınanların yerine getirilmişlerdi zaten.
Ve on binlerce idealist, tecrübesiz ama donanımlı/bilgili genci var bu ülkenin, o görevleri düşleyen...
O görevleri hakkıyla yerine getirmeyi hayal eden...”
Gülerek devam etti:
“Bak, her şerde bir hayır varmış!”
Deneyimli siyasetçiyle umudun kapısını aralamışken, mesleğinde hatırı sayılır bir noktaya gelmiş, “Oturarak çalışmak sıkıyor, ayakta çalışmak yoruyor, hiçbir şey yapmayınca başım ağrıyor...” diye hayıflanan arkadaşımın sorularını yanıtlarken, irkildim!
Şöyle ki...
Bir cümlemde,
“Yolsuzlukların mı yanındasın?”
Başka bir cümlemde,
“Beddua edenlerin mi tarafındasın!”
Diğer cümlemde,
“Haa! Ne şiş yansın, ne kebap yani...”
Bu tür yakıştırmaları, gazeteciliğin nimetlerinden sayıyorum.
Ve yaşadığımız sürecin, “Ne tarafım, ne de ortadayım. Ülkemin tarafındayım” diyebilme cesaretini gösteren büyük çoğunluğu tecrübelendirip, güçlendireceğine inanıyorum.