İşim gereği, son 16 yılda binlerce işadamıyla sohbet ettim...
Başarı hikayeleri dinledim...
Kiminin hikayesine de şahitlik ettim...
* * *
O başarı hikayelerinde, bazılarının ilk cümlesiydi:
"Dip yapmıştım..."
"Korktuklarımın çoğu başıma gelmiş, artık bir korkum kalmamıştı..."
"Yaktım tüm gemileri, sıfırdan başladım..."
* * *
Tabii ki, "Korkularını tüketen/dip yapan herkes, sonrasında 'başarı hikayesi' yazar" diye bir kural yok.
O duruma düşenlere/düşürülenlere yol çok!
* * *
Korkuları vardır insanların.
İşsizin "iş bulamama' korkusu...
İşçinin ‘işini kaybetme’ korkusu...
İşverenin ‘işçi bulamama’ korkusu...
* * *
Biraz abartalım!
Otomobil sahiplerinin 'yürüme', 'dolmuşa, otobüse binme' korkusu...
Yayaların ‘ezilme’ korkusu...
Zenginin ‘fakirleşme’ korkusu...
Fakirin, ‘kuru ekmek’ dahi bulamama korkusu...
* * *
Saldırganın, sivilin ‘polis’ korkusu...
Polisin, ‘güvenliği sağlayamama’, ‘verilen emri yerine getirememe’ korkusu...
Silah üretenlerin/kaosçuların ‘savaşsız kalma’ korkusu...
* * *
Öğrencinin ‘okulu bitirememe’ korkusu...
‘Hayat’ korkusu...
* * *
Anlatanın ‘anlatamama’, ‘anlaşılmama’, ‘yanlış anlaşılma’ korkusu...
Dinleyenin ‘anlamama’ korkusu...
* * *
İnananın ‘Allah’ korkusu...
İnanmayanın ‘vicdan’ korkusu...
Siyasetçinin ‘seçilememe’, ‘elindekini kaybetme’ korkusu...
* * *
Gururlunun/onurlunun ‘müdahale’ korkusu...
Özgürün ‘baskı’ korkusu...
* * *
Korkmaktan korkardım.
Yanlışmış!
İyi ki, korkusuz sandığımızdan korkak sandığımıza, en büyüğümüzden en küçüğümüze kadar herkesin ‘korkulacak bir şeyi’ varmış.
Ya olmasaymış?