Başbakanımız 5 yıl aradan sonra Brüksel’e gitti. AB yetkilileri ile masaya oturdu. Basit anlatımla “Ne oluyor bizim ilişkilerimizin durumu? 51 yıldır AB kapısında bekliyoruz? diye sordu.
Biz Avrupa Birliği’ne tam üyelik yolunda ilk imzayı 1963 yılında attık. “Oldu, olmadı” derken aradan yıllar geçti.
2005 yılında Hırvatistan’ın peşine Türkiye’yi de kattılar. “İki ülke için tam üyelik müzakeresi birlikte başlayacak. İki ülke birlikte tam üye olacak” dediler.
Hırvatistan ile müzakereler tamamlandı. Hırvatistan tam üye oldu.
Biz müzakerelerin hâlâ başındayız.
Bu durumda suç kimde? Yüzde elli-yüzde elli... AB ülkeleri de suçlu, bizi de suçluyor. İki taraf da kıvırttı, kıvırtıyor. İki taraf birbirini suçlayarak gelişmenin önünü kapatıyor.
1987 yılında “tam üyelik” için başvuru yaptık.
1994 yılında Gümrük Birliği anlaşmasını imzaladık.
1999 yılında Helsinki’de aday üyeliğimiz kabul edildi.
2002 yılında Kopenhag zirvesinde, siyasi kriterleri yerine getirmemiz halinde müzakerelerin 2004’ün Aralık ayında başlatılması kararlaştırıldı.
2005 yılı sonunda Müzakere Çerçeve Belgesi kabul edildi.
Aday ülke olarak Türkiye ile müzakereler başladı.
Müzakerelerin esasını, 31 başlık altında toplanan Avrupa Birliği Müktesebatı‘nın görüşülüp karara bağlanması teşkil ediyor.
Avrupa Birliği Müktesebatı, üye ülkeleri Avrupa Birliği’ne bağlayan hukuki yapının tümüne verilen isimdir. Örneğin malların, kişilerin, sermayenin serbest dolaşımı, rekabet, tarım politikaları, şirketler hukuku gibi.
Her bir başlığın açılması ve geçici olarak kapatılması için tüm üyelerin mutabakatı gerekiyor.
Bugüne kadar toplam 35 başlıktan 14 başlığın açılmasına, sadece bir başlığın geçici olarak kapatılmasına izin verildi.
Açılan başlıkların teker teker kesin olarak kapatılması gerekiyor...
Bakanlar Kurulu’nda yapılan son değişiklikte baş müzakereci olarak deneyimli bir isim görevlendirildi. Başbakanımız 5 yıl sonra Brüksel’e gitti. Yetkililerle diyaloğu başlattı. Ümit edilir ki, üyelik ilişkileri bundan sonra Türkiye’nin de zorlaması ile hızlanır.